Podstawowe zasady w metodzie Vojty

Metoda Vojty, zwana inaczej metodą odruchowej lokomocji, rodziła się na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Profesor Vojta koncentrował się głównie na problemach w zakresie motoryki dzieci z porażeniem mózgowym. Zauważył, że fizjoterapia chorych dzieci ma głównie charakter adaptacyjny, tzn. że większość maluchów usprawniano dopiero wówczas, gdy ujawniały się dysfunkcje ruchowe, a niepełnosprawność była już bardzo utrwalona. Ten czeski neurolog zrozumiał, że rehabilitacja dzieci z porażeniem mózgowym w wieku dwóch czy trzech lat to terapia podjęta zbyt późno, by efektywnie pomagać chorym maluchom i skutecznie przeciwdziałać ich kalectwu. Vojta zaczął zastanawiać się, jak pomóc dzieciom zagrożonym upośledzeniem psychoruchowym, zanim niepełnosprawność utrwali się na dobre. W wyniku wieloletnich obserwacji zdrowych, jak i chorych noworodków i niemowląt sformułował on wiele twierdzeń swojej koncepcji diagnostycznej.